ای معلم تو را سپاس:

ای آغاز بی پایان، ای وجود بی کران، تو را سپاس.

ای والا مقام، ای فراتر از کلام، تورا سپاس.

ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی سپاست می گویم، تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم .

ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی،

ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس می گویم.

این تویی که با دستان پر عطوفتت گلهای علم و ایمان را در گلستان وجود می پرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می ریزی.

پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می گویم.

همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.