السّلام علیک ای نور کبری ای نیّره عظمی

سلام بر تو ای شیرین لقای از دست رفته محمد(ص(

اى بهترین مادر گرامى، همسر عشق

هستى خود دادى به راه رهبر عشق

اى گرمى کاشانه احمد خدیجه

اى سفره دار خانه احمد خدیجه

ای چراغ روشن شب های رسالت، کاش هنوز بودی و بقچه محبتت را تا غار حرایِ تنهاییِ رسول، به دوش می کشیدی، تا اوج وفای خود را با پرچم صفای زنانه ات، بر قله کوه های مکه به تماشا بگذاری!

سلام بر تو ای انیس تهی دستیِ دین، ای مونس محمد امین!

سلام بر تو بانوی چشمه‏ های روان، مادر مهربان شریعت، همسایه دیوار به دیوار آسمان، خدیجه بزرگ!

در تعریف خدیجه(س) همان بس که فاطمه از دامان او برخاست و محمد با تکیه بر حمایت های او بر قلّه رسالت نشست.

اگر نبود دست یاری گر خدیجه(س)، شعله دین اسلام در شعب ابی طالب خاموش می شد.

همسری رسول خدا(ص)، لیاقتی می خواست که ذات مقدس الهی، این شایستگی را در وجود حضرت خدیجه(س) آفرید.با کوچ تو ای بانو! دیگر هیچ کاروانی در بیابان دل ها، بی شوقِ کعبه یادت قدم نزد؛ که استواری امروزِ بنای دین، از برکت خشتِ نخستینِ توست،حضرت خدیجه(س) زنی بود از جنس آسمان که با عروج روحانی اش به ملکوت، دیگر کسی رسول خدا را شادمان ندید.

عظمت مقام خدیجه(س) از سربلندی او در امتحانی بود که با تمام تنهایی، لحظه ای در حقانیت رسول خدا(ص) شک نکرد.

خدیجه(س)، مظهر خلوص و تمثیل «عبادالله الصّالحین» بود.

حضرت خدیجه(س) یکی از چهار زن کامله آفرینش بود که دوازده ستاره درخشان امامت از وجود او ریشه گرفته اند.

خدیجه یعنی کاشانه ایمان در تنگنای دوران. پروازش تلخ‌ترین حقیقتی است که امشب گلوی عالم را خواهد فشرد

وفات نخستین بانوی لبیک گوی رسالت، الهه کرامت و آبروی نجابت، همسر و هم سِرِّ رسول خدا، بزرگ بانوی رنج و صبر و دعا حضرت خدیجه کبرا(س) را تسلیت باد.