بخواب فرزندم که این خواب عین بیداریست ...!
این چه مرگیست که سراسر زندگانیست ...؟
این چه خاموشیست که پر خروش تر از فریاد است ...؟
این چه اسارتیست که رهاتر از آزادیست ...؟
ای دردانه سرزمینم ، ای نازپرورده خاک ایرانم ، رفتی که زینب غریب نماند ، رفتی که فرزندان حسین دوباره اسیر نگردند.

این چه سر است که غریبانه تر از علی اکبر جان سپردی؟ مادر نبود بر بالینت که زخم گلویت را مرهم نهد... خواهر نبود که چشمهایت را با بوسه ببندد...
لیکن ، می دانم که زینبت به بالین آمد. می دانم که حسینت بر گلو بوسه زد... زهرا به استقبالت آمد...

بخواب ، آرام بخواب ...
که چشمهایت به یاد تاریخ خواهد ماند...
بهشت گوارایت باد...
ای فرزند سرافراز سرزمینم...

ناشناس