وی با اشاره به اینکه سبک زندگی سنتی خطر ابتلا به آسم و آلرژی را کاهش می‌دهد، اظهار کرد: عوامل ژنتیکی و محیطی از علل اصلی آلرژی و آسم هستند. گرده گیاهان، موی حیوانات، حشرات و آلودگی هوا از مهم‌ترین عوامل محیطی محرک محسوب می‌شوند. 

 

دکتر حق‌بین افزود: آلرژی‌های فصلی با توجه به نوع گیاهان و گرده‌ها در زمان‌های مختلف سال شدت می‌گیرد. آلرژی به درختان معمولاً در اواخر زمستان و اوایل بهار، به چمن در اواخر بهار و تابستان، و به علف‌ها در فصل پاییز بیشتر دیده می‌شود. 

 

وی تصریح کرد: حذف کامل آلرژن‌ها از محیط زندگی امکان‌پذیر نیست، بنابراین هدف از درمان، کاهش حساسیت و تقویت مقاومت بدن در برابر این عوامل است. اگر آلرژی در مراحل اولیه درمان شود، آسیب به مجاری تنفسی قابل برگشت خواهد بود، اما در صورت عدم درمان، ممکن است عملکرد ریه دچار اختلال شده و حتی بیمار نیازمند درمان‌های پیشرفته‌تر یا مداخلات جراحی شود. 

 

این متخصص آسم و آلرژی با اشاره به روش ایمونوتراپی یا حساسیت‌زدایی گفت: در این روش، با انجام تست‌های پوستی، آلرژن‌های فرد شناسایی شده و همان مواد به‌صورت کنترل‌شده تزریق می‌شوند تا بدن نسبت به آن‌ها مقاوم شود. دوره درمان ایمونوتراپی معمولاً بین ۳ تا ۵ سال به طول می‌انجامد.

 

 وی تأکید کرد: برای افرادی که به آلرژی‌ فصلی یا تب یونجه مبتلا هستند، درمان ترکیبی با آنتی‌هیستامین‌های نسل دوم (که خواب‌آلودگی کمتری ایجاد می‌کنند)، اسپری‌های بینی، داروهای استنشاقی و حتی داروهای نوترکیب تجویز می‌شود که البته برخی از آن‌ها هزینه‌بر هستند.

 

 دکتر حق‌بین با بیان اینکه آسم بیماری با شدت‌های مختلف است و باید تحت کنترل مداوم باشد، افزود: در هنگام حملات آسمی، استفاده از اسپری‌های سالبوتامول (آبی‌رنگ) ضروری است. در صورت کنترل مناسب بیماری، می‌توان از اسپری‌های دیگر استفاده کرد.

 

 وی به والدین کودکان مبتلا به آسم نیز اطمینان خاطر داد و گفت: بین ۵۰ تا ۶۰ درصد کودکان مبتلا به آسم در بزرگسالی بهبود می‌یابند. البته مصرف منظم دارو به‌ویژه اسپری‌ها بسیار مهم است و قطع خودسرانه آن می‌تواند عوارض کوتاه‌مدت و بلندمدت به دنبال داشته باشد. 

 

دکتر حق‌بین درباره مصرف داروهای استروئیدی و کورتون‌دار هشدار داد و گفت: این داروها باید فقط در موارد خاص (درجه ۴، ۵ و ۶ شدت بیماری) و تحت نظر پزشک متخصص مصرف شوند. مصرف خودسرانه یا بی‌رویه آن‌ها می‌تواند آسیب‌زا و حتی تشدیدکننده بیماری به‌ویژه در بیماران مبتلا به آسم مقاوم به کورتون باشد.