وی در گفت و گو با وبدا؛ افزود: بحران‌های طبیعی و انسانی از جمله زلزله، سیل و حوادث اجتماعی، آثار گسترده‌ای بر سلامت روان جامعه دارند و تجربه‌های جهانی نشان داده است که مدیریت مؤثر این بحران‌ها تنها با همکاری و هم‌افزایی همه بخش‌ها امکان‌پذیر است.

 

به گفته دکتر رضوانی، همکاری بین‌بخشی به معنای مشارکت فعال نهادهایی همچون وزارت بهداشت، آموزش و پرورش، سازمان هلال‌احمر، رسانه‌ها، نیروهای امدادی و سازمان‌های مردم‌نهاد است. این هماهنگی موجب کاهش آسیب‌های روانی، استفاده بهینه از منابع، افزایش اعتماد عمومی و تقویت تاب‌آوری اجتماعی می‌شود.

 

وی خاطرنشان کرد: بحران‌ها ابعاد متعددی دارند و برای پاسخ مؤثر به آن‌ها باید نظام‌های مختلف با یکدیگر هماهنگ عمل کنند. ایجاد شبکه‌های منسجم، آموزش نیروهای تخصصی و طراحی برنامه‌های بازتوانی روانی، اجتماعی از جمله گام‌های کلیدی در مدیریت جامع بحران است.

 

مدیرگروه سلامت روان دانشگاه تأکید کرد: همکاری بین‌بخشی نه‌تنها واکنش به بحران را مؤثرتر می‌کند، بلکه مزایای متعددی برای سازمان‌ها و جامعه دارد که از جمله می‌توان به افزایش سرعت و دقت واکنش، بهینه‌سازی منابع، کاهش دوباره‌کاری و خطا، ارتقای اعتماد عمومی، بهبود پیشگیری و آمادگی، تقویت یادگیری سازمانی و ارائه بهتر خدمات روانی و اجتماعی به آسیب‌دیدگان اشاره کرد.

 

دکت رضوانی تصریح کرد: همکاری بین‌بخشی به معنای مشارکت نظام سلامت، آموزش و پرورش، خدمات اجتماعی، سازمان‌های امدادی، نیروهای انتظامی، رسانه‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد است تا با هماهنگی و هم‌افزایی، پیامدهای روانی بحران‌ها کاهش یابد. به‌طور کلی، این همکاری شامل طراحی، اجرا و ارزیابی برنامه‌های مشترک توسط دو یا چند بخش سازمانی یا اجتماعی برای دستیابی به اهداف مشترک سلامت است.

 

وی خاطرنشان کرد: همکاری بین‌بخشی نه‌تنها کلید مدیریت بحران است، بلکه تضمینی برای دستیابی به سلامت روان پایدار در جامعه به شمار می‌رود.