دکتر سیده ریحانه رضوانی در گفت و گو با وبدا افزود: بیماری ایدز به دلیل باورهای نادرست و انگ اجتماعی که به آن متصل شده است، می‌تواند منجر به انزوای اجتماعی، اضطراب، افسردگی و حتی در برخی موارد، رفتارهای پرخطر ناشی از یأس و ناامیدی در بیماران شود.

بسیاری از افراد مبتلا از ترس قضاوت و طرد شدن، بیماری خود را پنهان می‌کنند و همین مسئله، مانعی بزرگ بر سر راه دریافت خدمات بهداشتی و روان‌شناختی می‌شود.

دکتر رضوانی با اشاره به تأثیر انگ اجتماعی بر سلامت روان افراد مبتلا گفت: انگ اجتماعی باعث می‌شود بیماران احساس کنند که از جامعه طرد شده‌اند یا حتی ارزش انسانی خود را از دست داده‌اند. این احساسات می‌توانند اضطراب و افسردگی را تشدید کنند و در موارد شدید، به افکار یا رفتارهای خودآزاردهنده منجر شوند. این انگ، نه تنها افراد مبتلا، بلکه خانواده‌های آن‌ها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و ممکن است باعث شکاف‌های خانوادگی یا اجتماعی شود.

وی با تأکید بر اهمیت فرهنگ‌سازی و تغییر نگرش‌های اجتماعی، چندین راهکار کلیدی برای کاهش این چالش ارائه داد و گفت: آموزش صحیح جامعه در خصوص بیماری ایدز، راه‌های انتقال آن و تفکیک حقیقت از شایعات، یکی از مهم‌ترین گام‌ها در کاهش انگ اجتماعی است. مردم باید بدانند که ایدز از طریق روابط اجتماعی عادی، مانند دست دادن، هم‌سفره شدن یا استفاده از وسایل مشترک، منتقل نمی‌شود.

مدیر گروه سلامت روان، اجتماعی و اعتیاد در معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی به برگزاری کارگاه‌ها و برنامه‌های آموزشی اشاره و بیان کرد: ما باید از طریق مدارس، دانشگاه‌ها، محل‌های کار و رسانه‌ها، برنامه‌های آموزشی درباره ایدز و تاثیر آن بر سلامت روان برگزار کنیم. این برنامه‌ها باید شامل داستان‌های واقعی از افراد مبتلا و تجربه‌های مثبت آن‌ها باشد تا همدلی و پذیرش در جامعه تقویت شود.

وی خاطرنشان کرد: افراد مبتلا به ایدز باید دسترسی به خدمات مشاوره روان‌شناختی و گروه‌های حمایتی داشته باشند. این خدمات می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا با بیماری خود سازگار شوند، احساسات منفی را مدیریت کنند و اعتماد به نفس خود را بازیابند.

وی اضافه کرد: ایجاد و اجرای قوانین حمایتی که از بیماران در برابر تبعیض‌های شغلی، اجتماعی یا درمانی محافظت کند، ضروری است. این قوانین باید تضمین کند که هیچ فردی به دلیل ابتلا به ایدز از حقوق انسانی خود محروم نمی‌شود.

دکتر رضوانی به نقش خانواده و جامعه نیز اشاره و بیان کرد: خانواده‌ها باید از طریق آموزش، یاد بگیرند چگونه به جای طرد کردن، به عنوان یک منبع حمایتی برای فرد مبتلا عمل کنند. همچنین گروه‌های همیار و سازمان‌های غیردولتی می‌توانند نقش مهمی در حمایت اجتماعی و روانی از این افراد ایفا کنند.

وی یادآوری کرد: ایدز یک بیماری قابل مدیریت است و افراد مبتلا می‌توانند با درمان مناسب و حمایت روانی، زندگی باکیفیتی داشته باشند. ما باید از نگاه قضاوت‌گرانه و تبعیض‌آمیز پرهیز کنیم و به جای آن، به پذیرش و حمایت بیماران بپردازیم. این تغییر نگرش نه تنها به بهبود سلامت روان بیماران کمک می‌کند، بلکه گامی مهم برای ارتقای سلامت عمومی جامعه است.